Iemand echt zien. Met alles erop en eraan.

“Ik zie je.” Het is een krachtige zin in opstellingen. Als hij op het juiste moment en op de juiste manier gezegd worden. Van mens tot mens.

“Ik zie je.”

We verlangen er allemaal naar om gezien en gehoord te worden, niet alleen met onze ogen en oren, maar met ons hele wezen. Echt gezien worden betekent dat iemand jou in jouw essentie herkent, zonder oordeel, zonder haast, zonder afleiding. Het is een moment van pure aanwezigheid. In dat moment kan alles. Verbinding ontstaat niet door woorden, maar door de ruimte die we maken om de ander werkelijk te ontvangen.

Als systemisch opsteller zie ik hoe diep dit verlangen geworteld is in individuen, teams en organisaties. Wanneer een medewerker zich ongezien voelt, verdwijnt de motivatie. Wanneer een kind zich niet erkend voelt door een ouder, bouwt het muurtjes om zijn of haar hart en maakt het zichzelf onzichtbaar, of gaat het juist aandacht trekken met opvallend gedrag. Wanneer een leider alleen naar cijfers en structuren kijkt en niet naar wat er werkelijk leeft binnen een organisatie, stagneert de groei. En als teams elkaars kwaliteiten niet zien en benutten, kan dat leiden tot groeiende polarisatie.

Het omgekeerde is ook waar: zodra iemand zich werkelijk gezien voelt, ontstaat beweging. Een teamlid dat eindelijk erkenning krijgt, bloeit op. Een partner die zich gehoord voelt, ontspant. Een organisatie waarin mensen zich gezien weten, transformeert.

Afgelopen week heb ik de zin ook weer ingezet. Zowel bij een één-op-één opstelling als bij een groepsopstelling. En ik zag Dream School op tv. In dit programma nemen oud-bokser Lucia Rijker en rector Eric van ’t Zelfde een groep voortijdig schoolverlaters onder hun hoede. Eén van de gastdocenten was Els van Steijn, familieopsteller en schrijver van de boekenreeks De Fontein. Ze liet de jongeren een eenvoudige, diepgaande oefening doen: door de ruimte lopen, elkaar aankijken en de woorden “Ik zie je” uitspreken. De impact was direct voelbaar. Sindsdien resoneert de zin in mijn hoofd. Vandaar deze blog.

“Ik zie je.” Drie kleine woorden die een wereld van verschil maken. Die helen.

Echt zien begint met erkennen. Erkennen waar iemand staat. Wat iemand voelt. Wat iemand meedraagt. Zonder oordeel, zonder haast. Niet om meteen te repareren of op te lossen, maar simpelweg om ruimte te geven aan wat er is.

Hoe zit het bij jou?

Ben jij gezien?
Kun jij jezelf zien in de spiegel?
Zie jij als leidinggevende, collega, partner, vader, moeder, kind of vriend de ander?
Kun je erkennen wat er in jou en de ander leeft?
Kun je in verbinding communiceren?

De uitnodiging

De wereld zou er anders uitzien als we echt oog voor elkaar hadden. Misschien is dit een mooi moment om daarmee te beginnen. Juist nu een aantal wereldleiders dat nalaten…

De aflevering van Dream School kun je hier bekijken. Vanaf minuut 45 zie je Els aan het werk.