Veel mensen zeggen dat ze zichtbaar willen zijn. Tot het moment daar is. Dan wordt het spannend en komt de twijfel. Dan wordt ineens iets anders belangrijker.

Als ik met deze mensen praat, hoor ik vaak dezelfde dingen:
“Ik ben gewoon niet zo’n spreker.”
“Ik wil mezelf niet op de borst kloppen.”
“Ik wil het eerst écht goed verwoorden.”
“Ik ben bang dat ik dichtklap.”
“Ik ben bang dat mensen me niet serieus nemen.”

Ik snap dat. Want zichtbaar zijn is niet neutraal. Het raakt aan eerdere ervaringen. Aan overtuigingen. Aan wie je denkt te moeten zijn.

Er zijn talloze redenen om weg te blijven van het licht. En ja, sommige daarvan zijn praktisch of psychologisch. Misschien heb je ooit een negatieve ervaring gehad, toen je op de lagere school een spreekbeurt hield. Misschien heb je nog niet helder wat je precies wil zeggen. Dan is het logisch dat je twijfelt.

Mijn ervaring is: je haalt er dan vaak te veel bij. Want eerlijk? Je verhaal is er al. In jou.

De meeste redenen gaan dieper
Ze komen niet voort uit ‘onzekerheid’, maar uit loyaliteit. Ze zijn niet onwil, maar bescherming.

Wat als je in een gezin opgroeide waarin ‘niet opvallen’ de norm was? Of de mores was: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg.
Wat als zichtbaar zijn onveilig werd zodra je te veel ruimte innam?
Wat als jij je klein moest houden zodat een ander groot kon zijn?
Wat als jij je juist groot hebt gemaakt, omdat anderen in jouw ogen te kort schoten, en je daardoor afgedreven bent van je kern?

Dan voelt de spotlight als een plek waar je iets riskeert. Misschien verlies je verbinding. Misschien word je afgewezen. Misschien doe je onbewust iemand tekort.

En dus trek je je terug. Niet omdat je niets te zeggen hebt, maar omdat je systeem zegt: “Doe maar niet. Het is hier veiliger.”

Zichtbaarheid raakt voor iedereen iets anders
De één vindt het spannend om in de familie aandacht te vragen. De ander bevriest op een podium. Weer een ander vreest kritiek.

Op het oog lijkt het persoonlijk. Iets van karakter of lef. Toch gaat het vaak dieper. Tijdens de workshop die ik gisteren gaf voor Vaker in de Media, kwam ook weer naar voren: dit soort remmingen zijn zelden ‘gewoon onzekerheid’. Ze raken aan je plek in het systeem waar je vandaan komt.

Voor de één speelt schaamte. Voor de ander verlies. Of loyaliteit. Of de angst om verbinding te verliezen zodra je je laat zien.

Zichtbaarheid is iets anders dan borstklopperij
Veel mensen verwarren zichtbaar zijn met jezelf opdringen. Ze willen niet arrogant gevonden worden, geen ‘gebakken lucht’ verkopen. En dus houden ze zich in.

Toch is zichtbaar zijn iets heel anders dan borstklopperij. Zichtbaar zijn is: je plek innemen. Zeggen wat er gezegd wil worden. Je stem geven aan iets dat van waarde is.

Als je niet vertelt waar je van bent, kunnen klanten je ook niet vinden. Als je communiceert vanuit de bedoeling, vanuit de inhoud, voelen anderen dat. Of je nou krachtig of zacht spreekt. Als het maar klopt met wie jij bent.

Zichtbaar zijn vraagt helderheid én bedding
Helderheid over wat je wil vertellen is belangrijk. Dat mag je oefenen, aanscherpen, hardop uitproberen.

Net zo belangrijk is de bedding: de onderlaag van waaruit je spreekt.
Sta je op jouw plek?
‘Draag’ je iets wat eigenlijk niet van jou is?
Is zichtbaar zijn voor jou verbonden met loyaliteit, schaamte, verlies of liefde?

Zodra je dat onderzoekt, verandert de dynamiek. Dan hoef je jezelf niet te pushen. Dan ontstaat er vanzelf beweging.

Dus als jij denkt: waarom hou ik mezelf steeds klein?
Misschien is het geen gebrek aan lef. Misschien is het een oud patroon dat uit liefde is ontstaan. En misschien is het tijd om dat met zachte ogen aan te kijken.

Zodat jij de plek in mag nemen die klopt. Niet om op te vallen, maar omdat je iets te brengen hebt.

Voel je dat het tijd is om jouw plek echt in te nemen?
Op 16 mei begint mijn nieuwe traject. Voor ondernemers en professionals die helder willen verwoorden waar ze voor staan en dat ook willen gaan leven. Zichtbaar. Vanuit bedding. Meer informatie vind je hier. Je bent welkom.