Deze week waren we met ons gezin in Rome. We verbleven vlakbij de Sint-Pieter. Op eerste paasdag besloten we naar de paasmis te gaan. We hadden geluk en zaten vrij vooraan, op het imposante Sint-Pietersplein.

Na de mis was iedereen in afwachting van de paus. Tijdens de Goede Week had hij zich nog een paar keer laten zien. Broos, maar aanwezig.

En toen, om twaalf uur, verscheen hij op het balkon. De mensen juichten. Het was bijzonder om te voelen hoe één kwetsbare man zo’n ‘veld’ van vreugde, hoop en verbondenheid kon oproepen.

De paus zat in zijn rolstoel. Zijn woorden bij het Urbi et Orbi waren zacht en breekbaar. Hij had zijn toespraak nog zelf geschreven: een indringende oproep tot vrede.

Ik was verrast dat hij na deze krachtinspanning nog in zijn pausmobiel over het plein reed. Dat leek me wat veel van het goede. Hij zegende nog enkele kinderen en hij leek zelfs wat op te leven, door het immense ‘veld’ dat voelbaar aanwezig was.

Het was dubbel. Enerzijds voelde het pijnlijk dat hij zo veel gaf, met een lichaam dat nauwelijks nog kon. Anderzijds voelde je dat hij ziel en zaligheid gaf voor de mensheid, voor zijn roeping. Toen hij op het einde langs ons reed, zag ik hoe uitgeput hij was. De ochtend erna hoorden we dat hij was overleden…

Het raakt me, hoe zichtbaar zijn trouw, eenvoud en overgave waren. Tot het einde toe. Een taak tot het uiterste volbracht. Trouw aan iets wat groter was dan hijzelf.

Zijn aanwezigheid liet zien wat leiderschap aan de Katholieke Kerk voor hem betekende: trouw blijven aan je plek, met alles wat het systeem in de afgelopen eeuwen aan licht en schaduw draagt, uit verbondenheid met iets dat verder reikt dan jezelf.

Soms, heel soms, maakt het leven zelf een buiging. Zondag was zo’n moment. Een moment dat mij en ons gezin altijd bij zal blijven.