Wat is er soms toch veel en diep verdriet.

Een vader die er niet was. Een moeder die er niet was. Als kind opgroeien in een onveilige en onstabiele omgeving…

Afgelopen zaterdag raakten we in de drie opstellingen die ik mocht begeleiden diepe thema’s. Wat gebeurt er als je je als kind vroegtijdig ‘groot’ hebt moeten maken, als overlevingsstrategie? Wat als je je als ‘buffer’ hebt opgesteld richting gezinsleden? Wat als je geen goed voorbeeld hebt gehad?

Wanneer je als kind geen veilige bedding hebt gehad om in op te groeien, heeft dat veel impact. Onder andere op hoe je later in het leven verbinding maakt; met een partner, met een familielid én met jezelf.

Het zijn wonden die mensen met zich meedragen in hun volwassen leven. Bewust en onbewust. Dat ‘innerlijke kind’, dat zo vroeg volwassen moest worden, verlangt nog steeds naar liefde en zorg. Mild en lief zijn voor dat deel in jezelf is essentieel om je weer veilig te voelen en opnieuw verbinding te kunnen maken met de mensen om je heen.

Hoe is het om in zo’n geval hardop of in gedachten tegen je ouders zinnen te zeggen, zoals:

“Ik ben alleen maar het kind…

Deze plek is te zwaar voor mij…

Ik kan jou niet redden…

Jij bent de grote, ik ben de kleine…”

Of tegen de kleine versie van jezelf:

“Ik zie jou…

Ik zorg voor jou…”

Zorg goed voor jezelf. Leer te leunen. Ben zacht en mild voor je kleine ‘ik’. Jullie hebben altijd elkaar. Samen komen jullie een stapje verder.

🙏🏻