Sinds kort fiets ik voor een nieuwe opdracht met regelmaat naar het centrum van Eindhoven. Op de route kom ik langs een huis waar ‘HARMONIE’ op staat. Het woord resoneert in mij…
Allereerst doet het me denken aan Horn, het dorp in Limburg, waar ik een groot deel van mijn jeugd opgroeide. We hadden daar twee basisscholen en twee harmonieën. De kinderen van de ene basisschool zaten doorgaans bij de ene (Beatrix) en de kinderen van de andere basisschool bij de andere harmonie (De Drie Horens). Ze speelden bij iedere feestelijke gelegenheid in het dorp. Om en om. En soms tegelijk, bijvoorbeeld in de carnavalsoptocht. Prachtig vond ik dat. Als pianospeler was ik er geen onderdeel van, maar het woord harmonie brengt me meteen terug naar dit dorp; voor mij een mooi en veilig systeem met een rijk verenigingsleven, fijne mensen en verbondenheid. Het roept warme gevoelens bij me op.
Dat gevoel krijg ik ook als ik denk aan het gezin waarin ik ben opgegroeid. Ik ben de oudste van vijf kinderen. En ik ben van – je raadt het al – de harmonie.
Er werd zeker naar me geluisterd en tegelijk paste ik me bewust en onbewust ook aan de rest aan. Mijn plek in mijn gezin van herkomst heeft erin geresulteerd dat ik me verantwoordelijk voel, loyaal ben, iedereen erbij hoort, dat ik goed in de gaten heb of ieders standpunt voldoende is gehoord, dat ik goed kan regelen en organiseren, duidelijk communiceer en mensen met elkaar verbind en betrek in de besluitvorming. Het zijn kwaliteiten waar ik veel gebruik van maak in mijn werk en leven. En ik heb ook geleerd dat ik daarbij één iemand niet moet vergeten en dat is: mezelf. Want de keerzijde van deze medaille is dat ik mezelf goed kan ‘wegcijferen’. Ook al lijkt dat van de buitenkant misschien niet zo, het is wel mijn natuur.
En waar eerder een burn-out geen groot verschil maakte in mijn manier van leven (hooguit tijdelijk), deed de hersenschudding die ik ruim 2,5 jaar geleden opliep dat wel. Alle prikkels kwamen dubbel en dwars bij me binnen, en kostten me zoveel energie, dat ik wel beter móest gaan luisteren naar en zorgen voor mezelf. Noodgedwongen moest ik kiezen waar ik wel of geen energie in stak. Toen dat weer enigszins kon, ben ik ook systemisch met dit soort thema’s aan de slag gegaan; naar de kern gegaan.
Waar dit allemaal in heeft geresulteerd? In blijvende verandering. Dat ik me qua energieniveau misschien wel krachtiger voel dan ooit. Dichter bij mezelf. Ik heb geleerd om de positieve én mindere kanten van mezelf te omarmen en er wat vaker om te lachen. En, wat nog wel het gaafst is, ik heb een nieuwe carrière, waarin ik nog meer gebruik maak van mijn talenten.
Afgelopen weekend durfde ik het aan om naar Paaspop te gaan voor het vrijgezellenfeest van mijn aanstaande schoonzus. Dat was vooraf toch wel een dingetje. Ik was best gespannen of ik het zou volhouden. En wat denk je? Het ging prima. Tijdens de harmonieuze klanken en gave beats van Tiësto bij de afsluiting, heb ik dankbaar een traantje weggepinkt.
Jacqueline
